Tevreden? Ja, en natuurlijk ook nee. Het ligt er maar net aan hoe ik het bekijk. Tevreden dat ik de opdrachtgever kan geruststellen dat er echt niks meer achter is gebleven in het huis, maar zeker jammer dat ik geen verborgen goudschat heb gevonden en een keihard Eureka had kunnen roepen, of wat er maar op dat moment in mijn hoofd  zou zijn opgekomen.

Uiteindelijk gaat het er om dat de nabestaanden nu dit hoofdstuk kunnen afsluiten met een gerust hart en ik terug kan kijken op een zeer uitdagende en leerzame uitdaging.

Maar het is Corona

Nederland - België, o ja, daar was iets mee voor je een landsgrens overstak. Ach ja, ivm Corona heb je daar toestemming voor nodig. Gelukkig was die zo geregeld en reed ik op zaterdagochtend om 09.15 uur met de metaaldetectors, pinpointers en Scuba Tector in de auto naar België. Paspoort in de borstzak en de grens over.

De auto achter mij werd aangehouden door de politie zag ik in mijn achteruitkijkspiegel. Ik mocht echter doorrijden, en na een drie kwartier rijden arriveer ik, in de parkeergarage van de enorme Delhaize vestiging, en parkeer ik de auto. Hier ontmoet ik de vrouw des huizes die mij staat op te wachten. Haar man kon op dat moment er niet bij zijn. 

Na een half uur denk ik dat het niet meer gaat lukken. Maar de gedachte straks in de auto te zitten op de terugweg naar Nederland met het gevoel van falen, maakt me nog één keer energiek en vastberaden. Nog even door zoeken dan, nog maar een keer op de knieën langs de putdeksels. In mijn hoofd gaan de gedachten het gehoorapparaat gemist te hebben door de ligging van het object, mijn zwaai met de detector of looprichting waarin ik over het apparaatje ging. Allemaal factoren waardoor je soms wel of niet een object vind met erg weinig metaal. 

Daar! Een signaal waar ik op hoopte. Heel voorzichtig haal ik onder een pak dak van gras een nat, maar intact gehoorapparaat tevoorschijn en voel ik een warm gevoel naar mijn hoofd stijgen. Het is dan toch maar weer gelukt. Ook hier in België zie ik bij iemand een enorme blijdschap en verwondering ontstaan na de vondst waar zij op hoopte. Trots zit ik later in de auto en hoop dat ik snel weer aan de slag mag!

De klus

Zij vertelde dat haar zoon tijdens de zomermaanden (dus alweer vele weken geleden) een professionele en erg dure duikzaklamp was verloren in het water van waterwingebied Oranjezon. Het gebeurde doordat hij iets uit zijn rugzak wilde pakken voor het maken van een foto, toen de zaklamp meekwam en in het water viel. 

Wat een uitdaging om nu eens met mijn waadpak op zoek te gaan naar een verloren object. En hoe niet alledaags is dit, want uiteraard heb je de juiste toestemmingen nodig om in een beschermd natuurgebied te mogen zoeken. 

Staatsbosbeheer

Nu heeft Luctor et Detector allerlei toestemmingen, maar voor de Oranjezon was deze er nog niet. Een gesprek met de beheerder voldeed en met de toestemming op zak ging ik wat later het water in. De beheerder kwam ook even kijken naar die vreemde duikelaar in zijn vijvertje. 

En het was zeker wel een uitdaging te noemen, want in de maand november heeft het water niet meer de aangename temperatuur als die in de zomer heeft. Daarbij ligt de bodem bezaaid met afgebroken takjes en zweven er waterplanten die het zwaaien met de metaaldetector flink bemoeilijken. Met hoopvolle moed doorgaan!

Goed voorbereid

De onderwater uitrusting mee, en het water in dus. In het gebied duurde het 25 minuten voordat we ter plekke waren en het zoeken kon beginnen. Systematisch zocht ik de bodem af en moest me daarbij steeds ontdoen van alle takken en planten die mijn benen probeerden vast te pakken.

De weerstand hiervan en van het water maakten het zoeken moeilijk en al snel begonnen mijn spieren ook vermoeid te raken. Meters afleggen ging dan ook langzaam doordat ik eerst het diepste deel ging afzoeken. Het moeilijkste maar eerst was mijn gedachte. 

Kabelbreuk

En na een korte controle van de zoekspoel blijkt dat deze een kabelbreuk heeft. Na wat later de andere spoel te hebben bevestigd hoor ik haar na een half uur zeggen 'ach stop maar hoor, je vind hem toch niet meer terug'.  Karin vertrekt naar huis, maar ik weet dat het niet altijd op de plek ligt die wordt aangewezen. 

Zeker niet met de stromingen die gemoeid zijn in het zeewater. Als Karin al thuis is vind ik een 15 minuten later dan toch haar zilveren ring en glimlach ik van oor naar oor.  Telefonisch maak ik haar blij met de vondst en ik breng later die avond de ring naar haar terug. De dankbaarheid is wederom enorm en wat voel ik me toch gezegend dat ik dit kan veroorzaken met mijn metaaldetector.

Wat is de wereld dan even heel erg mooi. Op naar de volgende......!  

Inmiddels wist ik geduld te hebben bij mijn speurtochten en we vertelden de familie dan ook nog even met ons geduld te hebben. En inmiddels weet ik ook dat een ring die van de hand valt in bewegend water, deze dan ook niet perse op dezelfde plaats eindigt in het zand.  Zo ging ik dan ook buiten het vak richting de Noordzee en kreeg een prachtig signaal wat maar één ding kon betekenen. De gouden ring was gevonden. 

De toedracht

Op weg naar huis wordt ik gebeld door de Duitser Karl met de vraag of ik zijn gouden trouwring kon helpen terug te vinden op het strand. Hem gezegd dat dit toch wel moet lukken als hij een 'ongeveer  plek' kan aanwijzen. Op deze heerlijke zonnige Zeeuwse zomerdag wordt ik aldus opgewacht door Karl, die klaar staat om mij mee te nemen naar plek waar de ring is verloren. 

Hij vertelde de ring te zijn verloren tijdens het opzetten van een windscherm. Dit maakte het gebied waar de ring kon liggen al een stuk kleiner en hierdoor was de opdracht dan ook na 5 minuten al voldaan. Op nog geen 5 centimeter diepte lag de gouden ring te rusten in het strandzand. Voor de metaaldetector een peulenschil, maar probeer het maar eens zonder om deze al woelend met je handen te vinden. Dat valt echt niet mee dus. 

De toedracht

Het is mooie juni donderdag als ik op het einde van de ochtend een telefoontje krijg van een zeer aardige dame uit Goes. Zij vroeg zich af of het mogelijk was een gouden ring terug te vinden die zij was verloren langs een fietspad tijdens het fietsen. Ze vertelde dat dit fietspad een groene strook had en ik besloot direct mijn spullen te pakken en 'als de brandweer' naar Goes te rijden. Alleen de snelheid en de sirene ontbraken aan de rit. 

Warm ontvangst

Heerlijk weer is dat als mensen je warm onthalen en er hoop te zien is in de ogen. We hebben geen tijd verknoeid en het echtpaar liep direct met me mee naar de plek des onheils.  Ondanks dat het weer ons niet echt gunstig gezind was stelde ik de echtgenote gerust en vertelde dat deze metaaldetector waterdicht is. 

De meeste regen valt toch naast mij grapte ik nog en begon mijn materiaal in orde te maken. 

De speurtocht langs het fietspad

Mevrouw vertelde me al lopend over het fietspad haar verhaal. Ze was vertrokken vanaf het werk en op weg naar huis toen ze tijdens het fietsen haar telefoon uit haar jaszak wilde pakken. Ze was even vergeten dat ook in deze jaszak haar trouwring zat die ze niet draagt tijdens haar werk. Normaal gesproken zou ze de ring bij het vertrek al weer omgedaan hebben, maar nu tegen alle structuur in niet.  Zij zelf schatte de kans om de ring terug te vinden maar klein in. Ook omdat er op een meter afstand van het fietspad een sloot liep, en de ring daar wel eens door haar snelheid ingevlogen kon zijn. 

Ik probeerde haar gerust te stellen en vroeg haar mij de plek aan te wijzen waarvan zij dacht dat het de plek was waar de ring had kunnen vallen.  Voor de zekerheid startte ik een meter of 10 voor de plek die zij had aangewezen en kreeg even later in het hoge gras een mooie toon van mijn metaaldetector. De pinpointer (handzame handdetector) gaf mij ook een signaal waarna ik een mooi verroest en leeg frisdrankblikje in de hand had. Mensen gooien van alles weg.

De ringen zijn weer samen!

Geduld word beloond en vijftien meter verderop hoor ik weer een zuiver signaal. Weer de pinpointer in het hoge gras zo'n 50 cm naast het fietspad. Tadaaa! In mijn hand een gouden trouwring.  Blijdschap volgde al snel de verbazing van het echtpaar en met erg blije gezichten gingen wij nu maar eens een kopje koffie drinken terug in de huiselijke woonkamer. Weer een dankbare speurtocht volbracht. Mijn gedachten gaan weer naar de volgende pechvogel die contact met me zal opnemen. Kom maar hoor.

De toedracht

Op de zondag voorafgaande aan 23 maart kreeg ik een telefoontje van een Duitse mevrouw. In eerste instantie was ik nog niet ingesteld op de Duitse taal en het kostte mij een paar seconden. Maar toen viel het voor de meeste bekende kwartje wel.  Tijdens het spelen met haar kleinkinderen was haar zoon zijn witgouden trouwring verloren in het zand.

Urenlang werd er gezocht met zeefjes in het zand, en zelfs de vermoedelijke verliesplek werd afgezet met stukken hout. De ring liet zich echter niet zomaar vinden, en alsof het noodlot besloot nogmaals toe te slaan, verloren zij met het verplaatsen van hun spullen ook hun sleutelbos. Duidelijk geen goede dag om een Staatslot aan te schaffen leek mij?

Eenmaal op locatie

Op de maandagochtend ging ik vroeg op pad en ontmoette zoals afgesproken deze mevrouw. Samen gingen wij naar de 'plaats delict' waar haar zoon en diens vrouw met kind dappere pogingen aan het wagen waren om de trouwring en sleutelbos terug te vinden. Ik legde het gezin in mijn opperste-beste Duits uit dat hoe meer je woelt er grote kans bestaat dat de objecten dieper gaan liggen. 

Haar man vertelde mij waar de ring ongeveer moest liggen al wijzend op een groot oppervlak op het strand.  Waar de sleutelbos zou zijn verloren kon niet precies worden aangewezen, maar dat was dan ook voor latere zorg. Eerst de trouwring terug vinden voor deze mensen.  Al na een vijftal minuten hoorde ik het voor mij o zo bekende zuivere signaal van mijn Garrett AT Max ten teken dat waarschijnlijk een interessant object onder de zoekspoel moest liggen. En jawel, daar had ik de witgouden trouwring in mijn hand en kon deze al snel aan het gezin laten zien.  Er volgde direct een WOW-moment bij het gezin en wilden mij gretig omhelzen. Ik moest in mijn beste Duits weer spreken om te herinneren 'an die Corona regeln' die nog niet zo lang bestonden.

Overhandigen

De trouwring was al overhandigd en nu kon ik gelukkig deze mensen nogmaals verblijden met hun verloren sleutelbos. Het ongeloof in de ogen nadat zij zelf uren hadden gezocht. Het wonder van een metaaldetector sprak boekdelen en de dankbaarheid kende bijna geen grenzen.  Hoe mooi is dat?

De sleutelbos heb ik aan de kleine man des Duitsen huizes overhandigd. Vele malen hoor ik het woord 'danke' van deze aardige, en vooral blije mensen. We praten nog wat op de terugweg naar de parkeerplaats waar mijn bolide stond. Voor ik het doorhad werd door oma nog wat extra geld in mijn achterbak gelegd en keek zij me aan met een blik van 'durf maar eens nee te zeggen'.  Het gaf aan hoe waardevol dit moment voor deze mensen was geweest. Ik heb ze een fantastisch verblijf gewenst in mijn mooie Zeeland en ben vertrokken. Gedachtes gingen al uit naar een volgende pechvogel die ik zou kunnen helpen.........