Gezocht & gevonden projecten in de loop der tijd
Wat ik voor u kan betekenen
U kent het wel. Die verloren trouwring of hanger waar u zo aan bent gehecht. Het verdriet dat zo'n dierbaar object voor altijd is verloren. Maar is dat wel zo? Met behulp van metaaldetectie zijn diverse objecten 'simpelweg' terug te vinden in het zand, op het strand en zelfs onder water.
Omdat Luctor et Detector net iets meer doet, en een ander graag helpt bij het terugvinden van dat verloren gewaand object, kunt u mij benaderen om deze voor u terug te vinden. Ik reken hiervoor niet het bedrijfstarief daar dit een te groot bedrag zou worden maar ik hanteer voorrijdkosten van € 55,00 om maximaal een uur voor u te gaan zoeken.
Dit bedrag is inclusief kilometervergoeding binnen een straal van ongeveer 15 km vanaf centrum Middelburg, maar exclusief bijkomende kosten zoals parkeerkosten, tunnelkosten of langere afstand
Als de locatie vrij nauwkeurig kan worden aangewezen, dan is dit uur een tijdmarge waarin een object zeker kan worden gevonden. Optioneel kan buiten het uur worden doorgezocht. Hiervoor hanteer ik het tarief van € 25,00 euro per half uur extra. Voor u moet het een afweging worden of dit bedrag het u waard is uw voorwerp terug te vinden.
Neem contact met mij op over de mogelijkheden
In principe kan ik in overleg op de meeste dagen van de week tijd vrijmaken om uw object te gaan zoeken. Dit kan ook in de avonduren en in noodgevallen zelfs tijdens nachten. De gebruikte apparatuur kan grote, maar zeker ook zeer kleine objecten vinden die op diverse diepten zouden kunnen liggen. Ook vinden wij objecten in zoet en zout water waar we met een waadpak kunnen staan. Duiken naar objecten doen wij (nog) niet.
Telefoonnummer: +31 (0) 6 52896401 | Emailadres: info@metaalzoekworkshop.nl
Eindelijk op zoek naar goud in de kieren, gaten en spelonken van een woning
Zaterdag 26 februari 2022
Locatie: Zeeland
Soms komt er weer eens iets op je pad waarvan je denkt dat er iets in je schoot wordt geworpen aan geluk. We worden al vaker benaderd voor een specialistisch metaaldetectie probleem, maar nu komt er weer iets moois op ons pad.
Ik mag op zoek naar verborgen goud op één van onze mooie Zeeuwse eilanden! Natuurlijk heeft Luctor et Detector daar wel oren naar.
In een mail van een familie die wij uiteraard niet kunnen noemen, word aan ons uitgelegd dat er een dierbare van de familie was overleden. Deze dierbare woonde in een huis op het Zeeuwse eiland Tholen waar hij in het pand diverse verstopplaatsen had gecreëerd. In die verstopplekjes had hij gouden munten verstopt, zogeheten beleggingsmunten. Een deel ervan had de familie al teruggevonden, maar volgens de nagelaten boekhouding konden er nog enkele verstopt zitten in het pand. Mij werd dan ook gevraagd of er een professionele metaaldetector bestond die edelmetaal achter betimmering, wandpanelen en onder vloeren kon vinden. In principe dus het gehele huis van kruipvloer tot en met de zolder.
De vraag rees of wij hierin advies konden geven, maar de vraag kwam al snel of wij zelf niet wilden afreizen naar Tholen om het huis professioneel te doorzoeken met de metaaldetector, zonder dat er teveel gesloopt moest worden in deze speurtocht.
De familie stelde zich erop in dat er niets meer gevonden zou worden, maar konden ook niet verder zonder alles te hebben geprobeerd eventuele munten te traceren. We hadden het tenslotte over een behoorlijke waarde per munt.
Ons antwoord was vrij simpel en tegelijkertijd erg complex. Natuurlijk hebben we een professionele metaaldetector die edelmetalen vindt. Maar om die te vinden in muren, vloeren tussen alle spijkers, nagels en leidingen door. Dat zou een kunststuk worden, maar niet onmogelijk. Alles valt en staat met de afstellingen van de metaaldetector, de kennis om bepaalde signalen eruit te filteren en te spelen met de gevoeligheid van de detector. Wat een heerlijke uitdaging was dit toch weer.
Met de klant kwamen we uit op een opdracht om in een maximaal aantal uren de gehele woning van het dak naar beneden af te zoeken. Toen ik dan ook op de bewuste zaterdag bij het pand aankwam werd ik hartelijk begroet door enkele familieleden. Ik kreeg een rondleiding met allerlei relevante verhalen over de vertrekken waar we doorheen liepen.
Dus daar begon ik op de vliering om op deze manier mijn weg naar beneden te vinden via de diverse vertrekken. Geen muur, geen plafond of vloer werd overgeslagen eer ik naar een volgend vertrek ging. In een voormalig slaapvertrek deed ik opeens de eerste vondst, en ja hoor. Daar lag een munt in mijn hand! Helaas was het geen gouden munt, maar een zeer gangbaar Juliana centje uit de vijftiger jaren. Naast het centje lag een briefje Monopolygeld alsof er met mij werd gespot. Aangekomen bij de voormalige kantoorruimte kreeg ik van mijn trouwe detector meerdere afwijkende signalen dat er in de schouw wat metalen aanwezig zouden moeten zijn. Uiteraard leek mij dit al een ideale plek om wat munten in te verstoppen. De plek werd gemarkeerd om later beter te gaan bekijken.
Zonder verdere bijzondere signalen had ik nu de bovenste vertrekken afgezocht van het pand, tot ik bij het trapgat aankwam. Een vierkant van zo'n 20 cm bij 20 cm in het dakbeschot gaf ook bijzondere signalen en weer werd de plek gemarkeerd. Trappen zijn overbekende verstopplekken en de trap die ik nu tegenkwam kreeg dan ook al mijn aandacht. Eerlijk gezegd was ik teleurgesteld hier geen afwijkende signalen te horen en kon de bovenetage nu echt worden afgevinkt als afgezocht. Nu was het wel tijd voor een pauze voordat ik zou beginnen aan de benedenverdieping.
De hal, trapkast, douche, keuken en woonkamer waren vervolgens aan de beurt. Ook hier reageerde de metaaldetector op vele metalen die aanwezig waren, echter het signaalpatroon waar ik naar op zoek was, bleef uit. Er wachtte nog twee mogelijke plekken in het huis waar de munten nog verstopt hadden kunnen liggen. Onder de begane grond kon je via buiten nog een etage naar onder, waar een grote berging was met een aantal afscheidingen waar voorraadkasten stonden en de cv ketel. Rechtop staan ging echter niet, de hoogte van deze ruimte was niet hoger dan 1 met en 70 centimeter, dus licht gebukt ging de metaaldetector weer aan.
Van achter naar voren werken leek mij het meest voor de hand liggend in de krocht van het pand. Liggen kon ik in ieder geval zeker niet. Achter de voorraadkasten was nog een ‘loze’ ruimte die ik al zittend/liggend afzocht als acrobaat. Van daaruit even de rug strekken en de vele hoeken en balken boven me afzoeken richting de ingang. Ook in deze ruimte kwamen geen bijzondere resultaten. Natuurlijk was ik teleurgesteld, maar aan de andere kant is mijn metaaldetector de baas, en weet deze precies waar wel en niet iets ligt. En toen was er nog maar één ruimte over. Een gevreesde kruipruimte die onder de hal en een gedeelte van de woonkamer liep.
De kruipruimte was alleen te bereiken via de afdekplaat bij de voordeur waar ik met mijn ranke lichaam (niet dus) net doorheen kon. De plaat was ongeveer zo'n 70 cm bij 50 cm. Ik kan jullie melden dat het passen en meten was voordat ik beneden was, de kruipruimte bestond uit niet meer dan gestort puin wat diende als vloer terwijl de leidingen maar net boven mijn kruin hingen. Ik had een oud houten plaatje gevonden wat ging dienen als een provisorische kniebeschermer. Het laatste stukje in de hoeken kon ik alleen liggend afzoeken, waarbij mijn hoofdlamp de meest onmogelijke hoekjes verlichte, zodat ook hier enigszins effectief gezocht kon worden.
Na bijna 7 uur intensief zoeken in alle hoeken en gaten, en het verder doorzoeken van de gemarkeerde plekken van de woning kwam het eindoordeel. Met grote zekerheid konden we aannemen dat er geen gouden munten meer verstopt lagen in het pand. Zeker geen plekken met meerdere gouden munten. Die had ik zeker opgepikt. De kans op een enkele gouden munt tussen allerlei signalen, loze ruimtes in een spouwmuur, ja ....... die kans was er. Maar ga je daarvoor een heel huis afbreken?
Tevreden? Ja, en natuurlijk ook nee. Het ligt er maar net aan hoe ik het bekijk. Tevreden dat ik de opdrachtgever kan geruststellen dat er echt niks meer achter is gebleven in het huis, maar zeker jammer dat ik geen verborgen goudschat heb gevonden en een keihard Eureka had kunnen roepen, of wat er maar op dat moment in mijn hoofd zou zijn opgekomen.
Uiteindelijk gaat het er om dat de nabestaanden nu dit hoofdstuk kunnen afsluiten met een gerust hart en ik terug kan kijken op een zeer uitdagende en leerzame uitdaging.
De eerste 'vind mijn object terug' opdracht in België
Zaterdag 6 februari 2021
Locatie: Delhaize supermarkt - Kapellen - Provincie Antwerpen België
Op 3 februari wordt ik gebeld, en deze keer is het België dat mijn hulp inroept. Het is een onwaarschijnlijk verhaal waar ik even de tijd voor moet nemen om te laten bezinken. Uit het verhaal kan ik opmaken dat ik mag gaan speuren naar een gehoorapparaat dat erg waardevol is. Deze werd verloren na het boodschappen doen bij de Delhaize supermarkt in Kapellen - België. Ok dan ... ik deel voorzichtig mee dat dit mogelijk is, maar dat er dan echt wel wat hoge kosten mee gemoeid gaan. Hij vertelde dat dit geen punt was en het apparaat hem te waardevol was om het niet nog eens te proberen, want er hadden al diverse metaalzoekers voor hem naar gezocht op de plek des onheils.
Maar het is Corona
Nederland - België, o ja, daar was iets mee voor je een landsgrens overstak. Ach ja, ivm Corona heb je daar toestemming voor nodig. Gelukkig was die zo geregeld en reed ik op zaterdagochtend om 09.15 uur met de metaaldetectors, pinpointers en Scuba Tector in de auto naar België. Paspoort in de borstzak en de grens over.
De auto achter mij werd aangehouden door de politie zag ik in mijn achteruitkijkspiegel. Ik mocht echter doorrijden, en na een drie kwartier rijden arriveer ik, in de parkeergarage van de enorme Delhaize vestiging, en parkeer ik de auto. Hier ontmoet ik de vrouw des huizes die mij staat op te wachten. Haar man kon op dat moment er niet bij zijn.
Geluksdubbeltje wordt geluksfranc?
Voor de ingang van de supermarkt is het gebeurt, op een grasperkje. Wat een druk plekje met de rammelende winkelwagentjes en klanten erachter. Allemaal mensen die natuurlijk metalen objecten verliezen of weggooien. En zeker vind ik vele kleine metalen stukjes, maar ook leuke dingen. Hiernaast zo'n leukigheidje die gewoon als eerste Belgische vondst in de kast gaat.
Tussen het gras, perkplantjes en lagen houtsnippers zoek ik me verloren. Dan zitten er ook nog in de stroken perk 3 putdeksels verscholen. Niet handig voor de metaaldetectie. Er omheen dan maar op gepaste afstand. Ook de metalen afscheiding-hekwerken en beton-afscheidingen maken het spannend. Na een half uur is alles afgezocht en is mijn winst de Belgische Franc. Ik tel de rommeltjes en een tapkraan maar niet mee.
Mevrouw zegt dat het wel klaar is en wil ermee ophouden. Ik vertel haar dat ik alleen nog maar oppervlakkig heb gezocht en dat het echte werk nu pas begint. De beveiliger van de supermarkt komt ook maar eens kijken wat er gaande is op het gras.
De onderwaterdetector Scuba Tector
Zij doet verder haar verhaal over het verliezen van het gehoorapparaat en dat er nu al drie mannen met metaaldetectors gezocht hebben hier. Zij zelf gelooft allang niet meer dat hij wordt gevonden, en het is meer manlief die niet wil opgeven. Dit hoor ik voor het eerst en nu drijft een ander gevoel mij dat ik dit object echt wil terugvinden. Ik besluit de Quest Scuba Tector ook in te zetten bij de putdeksels en hekwerken. Waarom? Deze onderwater detector kan ingesteld op een mindere diepte waardoor ik de in de aarde gelegen objecten meer discrimineer. Hierdoor krijg ik hopelijk minder signalen van lager gelegen troepjes.
Na een half uur denk ik dat het niet meer gaat lukken. Maar de gedachte straks in de auto te zitten op de terugweg naar Nederland met het gevoel van falen, maakt me nog één keer energiek en vastberaden. Nog even door zoeken dan, nog maar een keer op de knieën langs de putdeksels. In mijn hoofd gaan de gedachten het gehoorapparaat gemist te hebben door de ligging van het object, mijn zwaai met de detector of looprichting waarin ik over het apparaatje ging. Allemaal factoren waardoor je soms wel of niet een object vind met erg weinig metaal.
Daar! Een signaal waar ik op hoopte. Heel voorzichtig haal ik onder een pak dak van gras een nat, maar intact gehoorapparaat tevoorschijn en voel ik een warm gevoel naar mijn hoofd stijgen. Het is dan toch maar weer gelukt. Ook hier in België zie ik bij iemand een enorme blijdschap en verwondering ontstaan na de vondst waar zij op hoopte. Trots zit ik later in de auto en hoop dat ik snel weer aan de slag mag!
Onderwatervondst in Oranjezon
Woensdag 18 november 2020
Locatie: het waterwingebied van Oranjezon| Vrouwenpolder
De toedracht
En daar rinkelt de telefoon alweer met iemand die een object verloren is. Deze keer is het mevrouw Teichert die vertelde door de mannen van Stichting Gevonden - Verloren.nl te zijn doorverwezen naar mij. Deze doen ook het goede metaalzoekwerk door verloren objecten terug te vinden voor mensen. Maar verder over deze klus die wel bijzonder bleek te zijn.
De klus
Zij vertelde dat haar zoon tijdens de zomermaanden (dus alweer vele weken geleden) een professionele en erg dure duikzaklamp was verloren in het water van waterwingebied Oranjezon. Het gebeurde doordat hij iets uit zijn rugzak wilde pakken voor het maken van een foto, toen de zaklamp meekwam en in het water viel.
Wat een uitdaging om nu eens met mijn waadpak op zoek te gaan naar een verloren object. En hoe niet alledaags is dit, want uiteraard heb je de juiste toestemmingen nodig om in een beschermd natuurgebied te mogen zoeken.
Staatsbosbeheer
Nu heeft Luctor et Detector allerlei toestemmingen, maar voor de Oranjezon was deze er nog niet. Een gesprek met de beheerder voldeed en met de toestemming op zak ging ik wat later het water in. De beheerder kwam ook even kijken naar die vreemde duikelaar in zijn vijvertje.
En het was zeker wel een uitdaging te noemen, want in de maand november heeft het water niet meer de aangename temperatuur als die in de zomer heeft. Daarbij ligt de bodem bezaaid met afgebroken takjes en zweven er waterplanten die het zwaaien met de metaaldetector flink bemoeilijken. Met hoopvolle moed doorgaan!
Goed voorbereid
De onderwater uitrusting mee, en het water in dus. In het gebied duurde het 25 minuten voordat we ter plekke waren en het zoeken kon beginnen. Systematisch zocht ik de bodem af en moest me daarbij steeds ontdoen van alle takken en planten die mijn benen probeerden vast te pakken.
De weerstand hiervan en van het water maakten het zoeken moeilijk en al snel begonnen mijn spieren ook vermoeid te raken. Meters afleggen ging dan ook langzaam doordat ik eerst het diepste deel ging afzoeken. Het moeilijkste maar eerst was mijn gedachte.
Veni - vidi - vici
Na dat moeilijkste deel de volgende baan, en het was raak. Deze mooie piep kon niet anders dan de zaklamp zijn. Een paar keer scheppen met de waadschep en daar kwam de zaklamp ook naar boven. Blijkbaar had ik de aan-knop geraakt want hij kwam na vele weken alles verlichtend naar boven. (Das n'n goeie lamp jonguh) En ja, daar aan de waterkant zag ik de blijdschap van moeder over het vinden van de lamp. Zoonlief wist het niet, maar deze lamp zou hij aanstaande Kerst onder de boom vinden. Hoe leuk is dat weer? Missie volbracht en voldaan weer richting huis. Kom maar op met die volgende klus.
Borgpin terugvinden in het ruim van zandzuiger De Middelburg
Zaterdag 19 september 2020
Locatie: haven Vlissingen
Zandzuiger de Middelburg
Op een mooie zaterdag in september 2020 werd ik benaderd om een kwijtgeraakte borgpin terug te vinden in het ruim van de zandzuiger van Firma Van Ouwerkerk. Deze zandzuiger had de mooie naam 'De Middelburg'.
Een enorme uitdaging om in het ruim van een metalen schip met een metaaldetector een object te vinden. Bij mijn weten was dit nog nooit geprobeerd door een metaalzoeker.
De toedracht
Bij aankomst kreeg ik al snel te horen hoe de borgpin was verloren. Tijdens de werkzaamheden was de pin losgeschoten van de grijper en verdwenen in het zand. Na verwoede pogingen deze handmatig te vinden kwam iemand op het idee om een metaaldetectorist in te schakelen. De borgpin moest wel worden teruggevonden omdat het zand verwerkt zou worden in een cementfabriek.
Hier zou de pin enorme schade kunnen aanrichten aan de machines van de fabriek, maar zonder pin kon de graafmachine uiteraard ook zijn werk niet meer uitvoeren.
Instellen van de metaaldetector
Het heeft wat stelwerk aan de metaaldetector gekost voor deze niet meer reageerde op de wanden en bodem van het ruim, maar het lukte! Met hulp van de schipper en zijn 'matrozen' werd er zand weg geschept op de plek waar de pin vermoedelijk kon liggen. Daar sta je dan te kijken in een ruim waar meters hoog het zand ligt met al z'n 2.400 kuub.
Het duurde een uur, maar daar was dan het signaal waar ik op hoopte, 4 meter van de plek die werd aangewezen. Een enorme opluchting bij de schipper en bemanning en weer een ervaring rijker voor mezelf. Wat kom ik toch op bijzondere plekken met mijn detector. Op naar de volgende pechvogel.
Rijk versierde zilveren ring verloren
Vrijdag 21 augustus 2020
Locatie: Café restaurant aan het strand De Vijgheter te Vlissingen
De toedracht
Het zijn hete dagen deze zomer. In Middelburg is het nog druk bezig zijnde met de showroom in orde maken. De laatste dingetjes, en de raamreclame dat geplaatst wordt. En dan gaat de telefoon weer en heb ik een jongedame aan de lijn die zich voorstelt als Nikita en me verteld dat ze mij via Facebook heeft gevonden. Ze belt omdat haar vriend een waardevolle ring is verloren op het strand. Zoals zo vaak gebeurde het tijdens het zwemmen en hebben beide daarna nog lang gezocht. Ook deze ring had zijn waarde veel meer in een emotionele kant, dan de zilverwaarde. Het ging hier namelijk om een erfstuk.
Beide konden niet aanwezig zijn op het strand en moest ik het doen met een nauwkeurige beschrijving van de plek waar haar vriend de ring verloor. Hoe moeilijk is dat? Maar het was de uitdaging die ik aanging. Systematisch liep ik mijn banen tijdens laag tij vanaf de waterkant richting de duinen.
En ja hoor, daar is het signaal waar ik op hoopte. Mooi zuiver en in de juiste toonaart. Tot mijn verbazing pak ik een vergulde damesring van onder het zand tevoorschijn, maar niet de zilveren ring die ik verwachtte. De eigenaresse van deze ring heb ik helaas nog niet kunnen traceren.
Nikita had me verteld dat het om een zilveren ring ging met rijke versiering en een zwarte steen als inleg. Het vinden van de vergulde ring gaf me dan wel even een boost om weer gestaag verder te gaan in mijn speurtocht. Alsof de duivel er mee speelt hoor ik twee banen verder weer die mooie loepzuivere toon en bekruipt dat spannende gevoel me weer.
Hup! De pinpointer door het strandzand en bij het steeds sneller piepen van de pointer vind ik de ring die mooi glimt met de zwarte inleg. Het kan niet anders dan dat dit hem moet zijn. Ik kijk nog even naar de ring in mijn hand om vervolgens 'de boel' bij elkaar te pakken om naar de zaak te gaan.
Na mijn eigen hup door het vinden, de terugkeer op de zaak en de gedachte weer iemand te kunnen bellen met goed nieuws, pak ik de telefoon en heb even later Nikita aan de telefoon. De blijdschap en opluchting voel ik door de telefoon als ik vertel dat de ring weer terecht is. We spreken nog dezelfde avond af zodat ik de ring kan overhandigen. Heerlijk, die blije mensen.
Ik laat ze nog beloven nooit meer te gaan zwemmen met ringen om maar bedenk me net dat die tip mij op dit gebied werkeloos maakt. Och ........ het gaat hier maar om lekker ontspannen met mijn passie bezig te zijn. Wel gaaf dat even later er een mooi bedankje te lezen stond op Facebook van Nikita.
Verloren zilveren ring Nollestrand
Zondag 16 augustus 2020
Locatie: Nollestrand ter hoogte van strandpaviljoen Panta Rhei
De toedracht
Tijdens de voorbereidingen van een workshop op het strand in Zeeuws-Vlaanderen wordt ik gebeld door Karin. Ze verteld een probleem te hebben waar ik haar wellicht mee kan helpen.
Al ruim een week ervoor had ze een emotioneel waardevolle zilveren ring verloren op het strand bij Vlissingen.
Ik schatte de terug-vindkans erg klein daar het al een week geleden was, maar ook omdat er diverse andere metaalzoekers actief zijn op dit strand. Hoe dan ook, ik zeg toe er ook een kans aan te wagen. Wederom wordt ik hartelijk ontvangen en luister aandachtig naar haar verhaal. Daar het nu al enige tijd geleden is
verloren heb ik de grote zoekspoel maar weer eens gemonteerd voor deze klus. Deze spoel vind kleiner objecten op een grotere diepte. Jammer genoeg krijg ik veel 'valse' signalen en blijkt na onderzoek dat ik een breuk heb in mijn kabel.
Kabelbreuk
En na een korte controle van de zoekspoel blijkt dat deze een kabelbreuk heeft. Na wat later de andere spoel te hebben bevestigd hoor ik haar na een half uur zeggen 'ach stop maar hoor, je vind hem toch niet meer terug'. Karin vertrekt naar huis, maar ik weet dat het niet altijd op de plek ligt die wordt aangewezen.
Zeker niet met de stromingen die gemoeid zijn in het zeewater. Als Karin al thuis is vind ik een 15 minuten later dan toch haar zilveren ring en glimlach ik van oor naar oor. Telefonisch maak ik haar blij met de vondst en ik breng later die avond de ring naar haar terug. De dankbaarheid is wederom enorm en wat voel ik me toch gezegend dat ik dit kan veroorzaken met mijn metaaldetector.
Wat is de wereld dan even heel erg mooi. Op naar de volgende......!
De volgende gouden trouwring op het strand
Dinsdag 21 juli 2020
Locatie: strand Valkenisse
De toedracht
Wat zijn de zomers in Zeeland toch mooi en prachtig zonnig. Nou ja, tenminste meestal. Zo ook vandaag. Eerst al een probeerdag gehad met een aantal fanatieke deelnemers die op een akker al mooie dingen hadden gevonden, en weer tevreden naar huis waren gegaan. Nu dan een telefoontje van een uiterst aardige man met de vraag of ik 'goud uit de zee' kon terugvinden. Na een paar belangrijke vragen wist ik goed voorbereid op pad te gaan. Deze keer ging mijn rechterhand in het bedrijf met me mee om te helpen.
De helse beklimming
John ging mee, niet wetende dat juist dit strand een enorme trap op- en neergang heeft. Na deze onmogelijke berg te hebben beklommen met onze uitrusting werden we opgewacht door de man van het gezin. Hij nam ons mee naar hun strandhuisje. Hij vertelde dat de ring werd verloren tijdens een potje volleybal met één van de kinderen. Hij was zo handig geweest om direct het gebied te markeren waardoor we direct op de juiste plek stonden.
Belangrijk om te weten is dat het gebeurde tijdens hoog water, en het nu laag water was. Het gebied hebben we in twee vakken gedeeld en gingen beide op zoek. Bij elk piepje werd de familie enthousiast en elk lipje of euromunt was toch een kleine teleurstelling. Na verloop van (zoek)tijd zag je het enthousiasme verdwijnen en plaatsmaken voor berusting dat de ring niet gevonden kon worden.
Inmiddels wist ik geduld te hebben bij mijn speurtochten en we vertelden de familie dan ook nog even met ons geduld te hebben. En inmiddels weet ik ook dat een ring die van de hand valt in bewegend water, deze dan ook niet perse op dezelfde plaats eindigt in het zand. Zo ging ik dan ook buiten het vak richting de Noordzee en kreeg een prachtig signaal wat maar één ding kon betekenen. De gouden ring was gevonden.
Mooi was dat iedereen zich rond John had verzameld omdat deze een mooi signaal had. Dit bleek wederom om een euromunt te gaan en had niemand gezien of gehoord dat ik een vondst had gedaan. Ik riep naar het groepje of er misschien een tekst in de ring stond, al wetende dat dit zo was. De familie keek verbaasd en argwanend mijn kant uit waarop vader vroeg of ik hem had gevonden? Lopend naar de groep met een gesloten vuist waar de ring in zat, hoorde ik moeder zeggen dat hun beide namen (Nicole en Rick) met trouwdatum erin stond. Mijn vuist ging open en daar lag de ring! Er werden meerdere gaten in de lucht gesprongen door 4 gezinsleden. Het juichen, lachen en praten met ongeloof bleef nog een tijdje doorgaan. De knuffels die spontaan gegeven wilde moest ik van die stomme Corona afwijzen, maar de dankbaarheid van dit gezin was er niet minder om.
De verbintenis van hun huwelijk werd nogmaals bezegeld door het vinden van de ring en met de tip geen sieraden meer te dragen als je in zee gaat spelen, gingen John en ik weer naar die Chinese Muur om te beklimmen. Kom maar met de volgende opdracht!
Gouden trouwring op Dishoek
Dinsdag 7 juli 2020
Locatie: strandpaviljoen Vloed te Dishoek
De toedracht
Op weg naar huis wordt ik gebeld door de Duitser Karl met de vraag of ik zijn gouden trouwring kon helpen terug te vinden op het strand. Hem gezegd dat dit toch wel moet lukken als hij een 'ongeveer plek' kan aanwijzen. Op deze heerlijke zonnige Zeeuwse zomerdag wordt ik aldus opgewacht door Karl, die klaar staat om mij mee te nemen naar plek waar de ring is verloren.
Hij vertelde de ring te zijn verloren tijdens het opzetten van een windscherm. Dit maakte het gebied waar de ring kon liggen al een stuk kleiner en hierdoor was de opdracht dan ook na 5 minuten al voldaan. Op nog geen 5 centimeter diepte lag de gouden ring te rusten in het strandzand. Voor de metaaldetector een peulenschil, maar probeer het maar eens zonder om deze al woelend met je handen te vinden. Dat valt echt niet mee dus.
Ik moest natuurlijk met hem mee naar het strandpaviljoen Vloed waar ik getrakteerd werd op een verkoelend drankje. Op deze plek had hij dan ook via de bedrijfsleider mijn folder en visitekaart gekregen en enorm dankbaar voor het terugvinden van de ring. Dit is dan ook duidelijk te zien op de foto waar Karl staat met een brede lach op zijn mond, en hij wilde dan ook perse op de foto reclame voor mij maken als hij de foto zou plaatsen op Facebook.
Verloren trouwring op een fietspad
Donderdag 4 juni 2020
Locatie: ergens in Goes Zuid
De toedracht
Het is mooie juni donderdag als ik op het einde van de ochtend een telefoontje krijg van een zeer aardige dame uit Goes. Zij vroeg zich af of het mogelijk was een gouden ring terug te vinden die zij was verloren langs een fietspad tijdens het fietsen. Ze vertelde dat dit fietspad een groene strook had en ik besloot direct mijn spullen te pakken en 'als de brandweer' naar Goes te rijden. Alleen de snelheid en de sirene ontbraken aan de rit.
Warm ontvangst
Heerlijk weer is dat als mensen je warm onthalen en er hoop te zien is in de ogen. We hebben geen tijd verknoeid en het echtpaar liep direct met me mee naar de plek des onheils. Ondanks dat het weer ons niet echt gunstig gezind was stelde ik de echtgenote gerust en vertelde dat deze metaaldetector waterdicht is.
De meeste regen valt toch naast mij grapte ik nog en begon mijn materiaal in orde te maken.
De speurtocht langs het fietspad
Mevrouw vertelde me al lopend over het fietspad haar verhaal. Ze was vertrokken vanaf het werk en op weg naar huis toen ze tijdens het fietsen haar telefoon uit haar jaszak wilde pakken. Ze was even vergeten dat ook in deze jaszak haar trouwring zat die ze niet draagt tijdens haar werk. Normaal gesproken zou ze de ring bij het vertrek al weer omgedaan hebben, maar nu tegen alle structuur in niet. Zij zelf schatte de kans om de ring terug te vinden maar klein in. Ook omdat er op een meter afstand van het fietspad een sloot liep, en de ring daar wel eens door haar snelheid ingevlogen kon zijn.
Ik probeerde haar gerust te stellen en vroeg haar mij de plek aan te wijzen waarvan zij dacht dat het de plek was waar de ring had kunnen vallen. Voor de zekerheid startte ik een meter of 10 voor de plek die zij had aangewezen en kreeg even later in het hoge gras een mooie toon van mijn metaaldetector. De pinpointer (handzame handdetector) gaf mij ook een signaal waarna ik een mooi verroest en leeg frisdrankblikje in de hand had. Mensen gooien van alles weg.
De ringen zijn weer samen!
Geduld word beloond en vijftien meter verderop hoor ik weer een zuiver signaal. Weer de pinpointer in het hoge gras zo'n 50 cm naast het fietspad. Tadaaa! In mijn hand een gouden trouwring. Blijdschap volgde al snel de verbazing van het echtpaar en met erg blije gezichten gingen wij nu maar eens een kopje koffie drinken terug in de huiselijke woonkamer. Weer een dankbare speurtocht volbracht. Mijn gedachten gaan weer naar de volgende pechvogel die contact met me zal opnemen. Kom maar hoor.
Verloren gouden trouwring en sleutels
Maandag 23 maart 2020
Locatie: het strand Berkenbosch Oostkapelle
De toedracht
Op de zondag voorafgaande aan 23 maart kreeg ik een telefoontje van een Duitse mevrouw. In eerste instantie was ik nog niet ingesteld op de Duitse taal en het kostte mij een paar seconden. Maar toen viel het voor de meeste bekende kwartje wel. Tijdens het spelen met haar kleinkinderen was haar zoon zijn witgouden trouwring verloren in het zand.
Urenlang werd er gezocht met zeefjes in het zand, en zelfs de vermoedelijke verliesplek werd afgezet met stukken hout. De ring liet zich echter niet zomaar vinden, en alsof het noodlot besloot nogmaals toe te slaan, verloren zij met het verplaatsen van hun spullen ook hun sleutelbos. Duidelijk geen goede dag om een Staatslot aan te schaffen leek mij?
Eenmaal op locatie
Op de maandagochtend ging ik vroeg op pad en ontmoette zoals afgesproken deze mevrouw. Samen gingen wij naar de 'plaats delict' waar haar zoon en diens vrouw met kind dappere pogingen aan het wagen waren om de trouwring en sleutelbos terug te vinden. Ik legde het gezin in mijn opperste-beste Duits uit dat hoe meer je woelt er grote kans bestaat dat de objecten dieper gaan liggen.
Haar man vertelde mij waar de ring ongeveer moest liggen al wijzend op een groot oppervlak op het strand. Waar de sleutelbos zou zijn verloren kon niet precies worden aangewezen, maar dat was dan ook voor latere zorg. Eerst de trouwring terug vinden voor deze mensen. Al na een vijftal minuten hoorde ik het voor mij o zo bekende zuivere signaal van mijn Garrett AT Max ten teken dat waarschijnlijk een interessant object onder de zoekspoel moest liggen. En jawel, daar had ik de witgouden trouwring in mijn hand en kon deze al snel aan het gezin laten zien. Er volgde direct een WOW-moment bij het gezin en wilden mij gretig omhelzen. Ik moest in mijn beste Duits weer spreken om te herinneren 'an die Corona regeln' die nog niet zo lang bestonden.
Nu de sleutelbos nog vinden
Het gemakkelijke deel voor mij zat er nu op. Die lastige sleutelbos waarvan het gezin niet meer wist waar deze precies was verloren, dat was nu de opdracht. Ook al zijn sleutels vaak gemaakt van inferieur materiaal en daardoor ook minder mooi qua signaal. Ik had het volste vertrouwen ze te vinden en ging snel weer aan de slag!
Laat ik nou een tiental minuten verder zijn als ik een mooi krakerig signaal krijg. Als ik dan met mijn hand eens in het strandzand schep ligt daar even later de sleutelbos in mijn hand.
Overhandigen
De trouwring was al overhandigd en nu kon ik gelukkig deze mensen nogmaals verblijden met hun verloren sleutelbos. Het ongeloof in de ogen nadat zij zelf uren hadden gezocht. Het wonder van een metaaldetector sprak boekdelen en de dankbaarheid kende bijna geen grenzen. Hoe mooi is dat?
De sleutelbos heb ik aan de kleine man des Duitsen huizes overhandigd. Vele malen hoor ik het woord 'danke' van deze aardige, en vooral blije mensen. We praten nog wat op de terugweg naar de parkeerplaats waar mijn bolide stond. Voor ik het doorhad werd door oma nog wat extra geld in mijn achterbak gelegd en keek zij me aan met een blik van 'durf maar eens nee te zeggen'. Het gaf aan hoe waardevol dit moment voor deze mensen was geweest. Ik heb ze een fantastisch verblijf gewenst in mijn mooie Zeeland en ben vertrokken. Gedachtes gingen al uit naar een volgende pechvogel die ik zou kunnen helpen.........
Luctor et Detector
Zusterplein 15
4331 KM Middelburg
© 2019 - 2024 | Luctor et Detector